Svako novo izvođenje „Gospođe ministarke“ Branislava Nušića upozorava na aktuelnost snishodljive malograđanštine u srpskom društvu. U 2016. godini ovaj komad, sada u adaptaciji Tanje Mandić Rigonat izaziva podjednaku pažnju kao i pre 87 godina, kada je napisana.
Muškarci u ženskoj odeći, štiklama i nespretno našminkanim licem, ulicom bi verovatno prošli uz nekoliko fizičkih napada, pljuvanja i neminovnim psovkama oca, majke, šire i uže rodbine. U pozorištu stvar je nešto drugačija, ali i u njima muškarci-žene često nisu najbolje prihvaćeni.
Ovo je veoma važno jer je široko poznato da su od prapočetaka pozorišta, u antičkoj Grčkoj, muškarci igrali ženske uloge (ženama je bilo onemogućeno da igraju u pozorištu). Tradicija se nastavljala i prisutna je i kod najvećeg dramskog pisca, Šekspira, u čijem pozorištu su mladi dečaci tumačili ženske uloge.
Moderan Šekspirov „Glob teatar“ ima rotirajuće uloge u svojim izvođenjima, što podrazumeva da svaki glumac igra svakog lika iz drame bio on muški ili ženski. Imajući ovo u vidu, može se primetiti da je takav način igre nije novost glumačkom svetu.
Predstava koja podriva stav da su muškarci - muškarci, a žene - žene, pa i u pozorištu, jeste „Gospođa ministarka“ u izvedbi beogradskog pozorišta „Boško Buha“ u kojoj sve ženske uloge imaju muškarci. Može se sa sigurnošću reći da je glumac Goran Jevtić, koji tumači Živku, gospođu ministarku, ponovo proslavio ovu predstavu i da, kada se danas spomene naziv ovog Nušićevog dela prva reakcija ljudi: „Je l’ to ona u kojoj igra Jevtić?“ Naravno tu su i Uroš Jovičić, Katarina Marković, čuveni Branko Cvejić, Miloš Vlalukin, Nemanja Oliverić i Rista Todorović i ostali koji čine ovu postavu jedinstvenom.
Vanvremenska komedija Branislava Nušića oživljena je originalnim dijalozima. Tridesete godine 20. veka nude jednoj provincijalki priliku da oseti čari života na visokoj nozi zbog unapređenja njenog muža u ministra. Takve okolnosti su idealne za buđenje onog istinskog u čoveku, što inače stoji ispod površine, onog najgoreg. Kroz predstavu možemo videti naglu promenu i menjanje ličnosti glavne akterke Živke koja sada postaje opijena moću. Na sve i svakoga gleda snishodljivo i neretko preti onima koji planiraju da delaju protiv njene volje.
Tokom njenog „ministrovanja“ ljudi oko nje se na različit način ophode prema njoj. Dok joj se jedni odmah po stupanju na novo mesto dodvoravaju, drugi joj se suprotstavljaju.
Kao i ostala Nušićeva dela, ni ovo nije moglo da prođe bez nekog dubljeg značenja i metafore, pa tako možemo doći do zaključka i da cela postava prikazuje sadašnju političku scenu u Srbiji. Živka kao vlast sa svojim poltronima oko sebe i sa druge strane opozicija koja hoće da je smeni. Šum u političkom životu, koji više podseća na bitisanje u mraku, proizvode međusobne svađe pozicije i (o)pozicije - jer na kraju, svi su na istoj strani lagodnog života.
Dva i po sata će proći kao tren sa ovom predstavom kako zbog genijalnosti Nušića tako i zbog odlične izvedbe ove postave. Dok veći deo predstave tera na smeh njen kraj je veoma ozbiljan i otrežnjujuć. Činjenica da politička satira u Srbiji ne zastareva nameće pitanje koliko smo se odmakli od Nušića, od njegovog genijalnog pisanja o našoj sramoti?
Svrha „Gospođe ministarke“ nije da nam da odgovore, nego da se sami zapitamo – otkud ovoliko živki ministarki?
Nema komentara