Premijernim izvođenjem predstave „Opera za tri groša” u režiji Tomija Janežiča 2. oktobra u Srpskom narodnom pozorištu zvanično će biti otvorena nova sezona.
U Janežičevoj postavi igraju poznati glumci Srpskog narodnog pozorišta poput Jasne Đuričić i Borisa Isakovića, kao i neki novi glumci i operski pevači na početku karijere, a jedna od njih je i naša sagovornica Olivera Tičević. Olivera je diplomirala opersko pevanje na Fakultetu muzičkih umetnosti u Beogradu, a značajna međunarodna priznanja ostvarila je još tokom studija. Jedna je od najperspektivnijih izvođača Barokne akademije nauke. Za „Univerzitetski odjek” govori o angažmanu u novoj predstavi i svojim iskustvima na početku karijere.
Režiju ove predstave potpisuje Tomi Janežič, a i ostatak ekipe čine vrsni umetnici. Kako je vama kao mladoj pevačici na početku karijere bilo kao članu ovakve ekipe i koliko je bilo teško dobiti ulogu?
Biti dio ansambla koji vode imena poput velikog režisera Tomija Janežiča i maestra Žareta Prinčića velika je čast. Takođe, imati priliku da učiš od kolega glumaca veliko je bogatstvo. Svi su mi davali savjete i na moje greške odgovarali jednom divnom energijom povjerenja.
Budući da je „Opera za tri groša“ dramsko delo, da li ste vi kao pevačica morali da se upoznate sa samim delom i da ga razumete ili je dovoljno odraditi samo svoj pevački deo?
Opera kao muzičko-scensko djelo od izvođača zahtjeva poptunu izgradnju lika, kroz pjevanje i glumu kao i kroz lični doživljaj i proživljavanje emocija koje taj lik nosi. Bez obzira na to što je ovo dramsko djelo, ne bih mogla da tumačim ulogu Lusi da nisam vrlo dobro upoznata sa samim djelom, te da nisam analizirala međusobne odnose svih likova. Smatram da je to ključ dobrog spremanja uloge.
U ovom delu postavljaju se pitanja zašto se svaka ideja o izgradnji pravednog sveta doživljava kao utopija. Da li veruješ da u to da su takve stvari zaista utopijske ili možda na svet gledaš na drugi način?
Ja sam uvijek optimista i vjerujem da mora doći bolje sjutra. Ako naša publika svaki put izađe sa mišlju da nešto treba da mijenja u društvu, sistemu, porodici i na kraju u nama samima - mislim da smo na pravom putu. „Ko čini zlo, tom zlo se nazad vraća” stav je koji bi trebalo da zamijenimo uvjerenjem da se onome ko čini dobro, dobro nazad vraća.
Koji su to propratni kvaliteti koje pevač mora da poseduje da bi bio angažovan u većoj meri?
Talenat me obavezuje na rad, i samim tim se konstantno trudim da taj talentat razvijam, to je za mene najbitnija stvar u životu. To ne mogu da prepustim slučaju. Velika je konkurencija. Postoji mnogo dobrih izvođača, a na nama kao pjevačima je obaveza da kontinuirano radimo na sebi, da budemo uvijek spremni, da znamo koliko vrijedimo, ali da nam ambicije nikada ne prelaze realne okvire današnje svakodnevice. Takođe, kolegijalnost, poštovanje i odgovornost su osobine koje izdavajam kao ključne.
Trenutno pohađate master studije operskog pevanja. Kakva je perspektiva u ovoj grani umetnosti u Srbiji za mladog pevača?
Master studije sam zavrsila prije desetak dana na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu u klasi prof. Anete Ilić. Mislim da mi, mladi umjetnici, rijetko dobijamo priliku da se iskažemo. Voljela bih samo da nam pruže šansu. Na početku karijere bitno je da neko vjeruje u tebe.
Kakav je kvalitet studija na našim muzičkim akademijama? Da li se mnogo razlikuje od ostalih evropskih i po čemu?
Od 2011. godine sam stipendista Austrijske barokne akademije i tamo sam čest gost-student. Uređene zemlje Evrope ulažu novac u kulturu i obrazovni sistem umjetničkih Fakulteta je na izuzetno visokom nivou. U Srbiji svakako postoje sjajni profesori, ali mislim da bi cijeli sistem trebalo mijenjati ne bi li mi, „mlade nade”, imali veće šanse da naučimo kako da što bolje radimo svoj posao.
Opšte je poznato da se u našoj zemlji rađaju izvanredni glasovi velikog potencijala koji ipak često tokom izgradnje karijere ne uspeju da ostvare svoj pun potencijal. Šta vidite kao najveći problem tokom ovog procesa?
Mislim da jedna muzička akademija u razvijenoj evropskoj zemlji sadrži niz kurseva koje mi nemamo, a za koje je, istina, potrebno mnogo novca. Međutim, smatram da je to nešto što je neophodno našim akademijama, jer je Balkan pun predivnih glasova koji, nažalost, kao što ste pomenuli, nemaju priliku da ostvare svoj pun potencijal.
Nema komentara