Škotski pisac Džejms Metju Bari osmislivši lik Petra Pana, verovatno nije ni slutio svu veličinu kulturološkog fenomena koji je stvorio, a pogotovo ne to da će se brojni ljudi još kao mali, posredstvom Diznija, toliko saživeti sa njim, a kasnije ga tako lako odbaciti, pa gotovo i skrajnuti iz svog sećanja, tek ponekad prisećajući se neustrašivog dečaka u njegovoj nameri da zauvek ostane upravo to – dečak. I baš takav jedan dečak je sa svojim trećim studijskim albumom C’mon You Know na toj misiji. Da bi se shvatilo kako je Lijam Galager postao ono što danas jeste, potrebno je shvatiti gde je ovaj večiti dečak ponikao.
Foto: Google Images
Mančester, grad na severo-zapadu Engleske prepoznatljiv po industrijalizaciji I dva fudbalska velikana, pored Londona, decenijama je predstavljao jedan od važnijih kulturnih centara u istoriji britanske pop kulture. Počevši od 80-ih i kultnog benda The Smiths, koji je promenio mnoge stvari u poimanju muzike na samom ostrvu, pa preko lokalnih bendova okupljenih oko zvuka popularno nazvanog Madchester (Inspiral Carpets, Stone Roses, Happy Mondays, The Charlatans, James), a zatim njihovim naslednicima koji su postal simbol 90-ih oslanjajući se na brit-pop zvuk. Upravo je u ovim uslovima nastala grupa prvobitno nazvana The Rain, koju su osnovali braća Lijam i Noel Galager. Ostalo je istorija.
Top liste i prepuni stadioni, samo su neke od prvih asocijacija na ono što je bila i predstavljala grupa Oejzis (Oasis). Frontmen neoubzdanog glasa, poput kakve mešavine Džona Lenona i Džonija Rotena, prepoznatljivog stave sa rukama iza leđa I gitarista prefinjenog smisla za pisanje, predvodili su verovatno najveću britansku rok atrakciju s kraja prošlog veka. Energija i nizanje hita za hitom, kao i oslanjanje i referisanje na legendarnu liverpulsku četvorku zaludela je čitavo Ostrvo, postajući deo genetskog koda tamošnjeg stanovništva. Grupa koja je bila glas čitave generacije, nakon prva dva albuma Definitely Maybe iWhat’s the Story (Morning Glory)doseže uspeh brzinom svetlosti, ali se i s druge strane njeni kreativni dometi nešto sporije gase, te bend nakon ova dva remek dela, ne može da se podiči izuzetnom diskografijom, već onim tek solidnim ili nešto lošijim albumima. To je nešto kasnije eskaliralo sukobima u ionako poljuljanom bendu već prepunom tenzija, a zatim i rezultovalo raspadom grupe, na opšte razočarenje svih ljubitelja.
Nakon što su otišli na dve strane gde je stariji Galager samouvereno ušao u novi projekat stvorivši Noel Gallagher’s High Flying Birds profilišući se kao odličan kantautor, koji nema problem sa pisanjem hitova, (If I Had A Gun, Dead In The Water, We’re On Our Way, What A Life), Lijam je oklevao. Borba sa sopstvenim demonima ali i razuzdanim životnim navikama, trajala je do 2017. kada je najavio povratak muzici svojim prvim solo albumom As You Were, ali i povratničkom turnejom, kada je između ostalog nastupio i na novosadskom Exit festivalu. Bilo je nešto potpuno novo videti Lijama kako se snalazi u ulozi tekstopisca što je vrlo retko bila njegova uloga u Oejzisu. Izvodeći hitove matičnog benda u kombinaciji sa njegovim solo pesmama, Lijam je odlično prihvaćen te se ubrzo odlučuje na drugi album nazvan Why Me? Why Not? koji donosi hitove kao što su nostalgična Once, zatim Shok wave i One of Us. Uvek neumoran i željan interakcije sa publikom, sada već uhodani kaoautor, ne odstupajući ni pedalj od svog Beatles univerzuma, na red je došao nastup na nekada slavnom MTV Unplugged koncertu, a zatim i novi studijski album C’mon You Know.
Utisak je da je Lijam ovim albumom zapravo napravio još veći iskorak u pravcu indi muzike koju Britanci toliko vole, te je njegova prednost ta što privlači publiku široke starosne lepeze, od onih koji su bili među 400.000 na legendarnom koncertu u Knewborth-u, pa do novih generacija zaluđenih zvukom Arcitc Monkeys-a. Ovo je sigurno njegov najšareniji I najeksperimentalniji album do sad, gde se usudio da isproba kombinaciju više žanrova, a samim tim i izađe iz zone komfora i sa sigurnošću možemo reći napravi pomak u autorskom smislu. Sam album iako prepoznatljiv po porukama koje slave život, može se posmatrati i kao osvrt na bazične principe istog, poput onih 10 zapovesti iz Biblije, koje manje-više svi znamo ali ih ili iz sebičnosti ili pod pritiskom vremena u kojem živimo, tako uporno zaboravljamo ili nam samo teško padaju. Lijam iako ne tako iskusan tekstopisac, u svojim se pesmama oslanja na direktnosti, a ne na previše aluzija. Stvari su za njega odavno postavljene i jasne. On oberučke prihvata ulogu vesnika dobrih vesti i nogom zatvara vrata svim negativnim vibracijama.Iako je zaista teško opravdati njegovu ulogu svojevrsnog Petra Pana muzike, koja deluje poput mača sa dve oštrice, krećući se iz krajnosti u krajnost, upravo njegova nepokolobljiva potreba da uvek odiše istom energijom i razmišljanjem, poput onih u ranim dvadesetim, jeste ono što je najbolje i ujedno najiskrenije, a što ćete od njega uvek i dobiti.
Prva pesma sa albuma je More Power koja počinje horskim pevanjem. Lijamov vokal ulazi stihovima ,, People talking like they’re Gods but that’s just not the deal” , osvrćući se na ne tako retku ljudsku potrebu da sebe stavlja u prvi plan, permutujući Kopernikov heliocentrični sistem svojevrsnim homocentričnim sistemom, teorijom i učenjem, očigledno sve prisutnijim u čovečanstvu. Vrhunac pesme jeste katarzični stih ,,I wish I had more power”.
Zatim slede zavodljiva, Diamond In The Dark, potom Don’t Go Halfway koja podseća na životne faze i periode koje svako mora da prebrodi Please don't say no-To your new phase-When you let go-Don't go halfway, aludirajući na razdvajanje i okončavanje odnosa koji su ostali u prošlosti i okretanje ka onim ljudima koji predstavljaju referentna tela naših života – prijateljima.
C’mon you know već od prvog takta isijava svetlošću i kao da naslućuje nešto veliko. Beautiful people come out and play-brothers and sisters it’s time poput hipi mantre gradi čitav niz slika bezbrižnog dana i zvuči kao nešto što biste svakog jutra prvo želeli da čujete kada otvorite oči. Stih I think it’s coming home again , jeste čuvena ostrvska fraza, kojom Galager, čini se smelo naslućuje osvajanje Boginje, engleskog nacionalnog tima na ovogodišnjem Mundijalu
Too good for giving up, počinje klavirskim uvodom koji nas vodi i Lijamovom vokalu, po prirodi grubom, daje notu nežnosti, a koja ne jenjava do samog kraja pesme. Poput legendarnog Lenarda Koena koji u svom vanvremenskom hitu Anthem spominje pukotinu kroz koju prolazi svetlost, Britanac isti pojam vidi kao tračak nade koji će sve dovesti u ravnotežu i neku vrstu kosmičkog poravananja. The universe will provide- A guiding hand, a crack of light-You're too good for giving up stihovi su koji predstavljaju najsvetliji moment ove tegobne, ali na kraju ipak umirujuće i nadahnjujuće kompozicije.
Everythings Electric se zasigurno uz gorepomenutu C’mon you know izdvaja kao najveći hit albuma. Dopadljivi gitarski rif uz prateće vokale, predstavlja stub ove pesme, a Lijamove neuobičajene vokalne melodije daju mu autentičnost i podižu energiju. Refren kao da savršeno opisuje atmosferu u kojoj se našlo čitavo čovečanstvo Underneath the red sun-Everything s Electric. Ovaj stih zvuči kao odličan opis široke značenjske primene , od ekstremnih temperature na samoj Zemlji, do ekstremne surovosti i nepromišljenosti čovekovog delanja, koje zatim kao rezultat ima opštu tenziju i nerazumevanje. Ova pesma, kojoj je na bubnjevima svoj doprinos dao legendarni Dejv Grol, zasigurno sebe postavlja kao nezaobilazni deo Galagerovih budućih set-lista.
Album dalje nastavlja po istim postulatima, uz ljubavnu It Was Not Meant To Be, nešto dramatičniju Mosow Rules, potom World’s In Need , zatim Lijamov lični obračun sa svetskim vladama i mas-medijima pesmom I’m Free(How long you gonna sell illusion?- How long you gonna sell confusion?). Better Days, Oh Sweet Children i The Joker dopunjuju ovu slagalicu, da bi poslednji njen deo bila pesma Wave, koja distorziranom gitarom zatvara ovaj album snažnom porukom:
Have faith in the future
That's perfectly clear
Let's stop the world burning
Well, maybe next year
Get together before
It all ends in tears
Every day, every day we could make that change
Happen
Da li je optimizam danas prežvakana reč? Reklo bi se da je poput mnogih drugih, kojima smo prosto oduzeli značenje, promenili ga, izlizali, koristili kada je to bilo potrebno i onda kada nije, verovatno zloupotrebivši ovu reč kao mantru najčešće viđenu na društvenim mrežama kroz mudre citate velikih ličnosti i life coach-a, praveći od njega opšti bućkuriš svega i svačega, te bi u skladu sa tim Lijamov novi album i njegove reči u društvu iskrivljenih značenja i pogrešnih tumačenja, trebale da vrate na pravi put, odjekujući u ovim čudnim vremenima ,ukazujući na one istinske vrednosti života.
Nema komentara