Neprecizni Poslednji strelac?

Naša kinematografija kao da iznova pokušava da receptom koji se pokazao neuspešnim regionu i svetu ponudi neko delo vredno pamćenja.

S tim na umu, moglo bi se reći da je film "Poslednji strelac" u scenariju Branislava Jankovića i režiji Darka Nikolića, još jedan u nizu pokušaja srpske kinematografije da iznedri akcioni klasik. Producenti filma su Nikola Burovac i Danijel Đurić, scenograf Branko Đipalo, snimatelj Igor Marović, dok je za montažu bio zadužen Aleksandar Ilić. Film je premijerno prikazan u martu 2024. godine.

Oružani sukobi, brutalne scene ubistava i dijalozi puni pretećeg karaktera su neki od elemenata koji ovaj film svrstavaju u akcioni žanr. Iz nekog razloga, godinama unazad, ovdašnji scenaristi forsiraju prikazivanje kriminala na filmskim platnima, a do sada iz prikazanog je moguće primetiti da domaća produkcija nije još uvek u mogućnosti da snimi istinski kvalitetan film na ovu temu.

Glavni lik oko kog se vrti celokupna radnja, Nenad Kuruzović, kog tumači Nenad Jezdić, je inspektor Državne bezbednosti koji ostaje bez žene na početku filma, koja gubi život u eksploziji automobila, nakon njegovog sukoba sa šefom mafije i glavnim državnim neprijateljem Atanasijem, kojeg tumači Miodrag Krstović. Radnja filma se nastavlja posle deset godina nakon što se Atanasije vraća u Srbiju, a inspektor Kuruzović je u tom momentu bivši pripadnik Državne bezbednosti. Mnogo vremena je prošlo od kada se penzionisao i od tada živi mirnijim životom, izolovan od svih dešavanja, a jedino koga istinski prihvata u svojoj okolini jeste njegov pas Čeda. Međutim, trenutak koji preokreće radnju filma i stvara zaplet, jeste pojavljivanje Kuruzovićevog bivšeg kolege, inspektora, Baltazarevića, kog tumači Miloš Timotijević, koji mu saopštava da se Atanasije vratio u Srbiju i nagovara ga da krene u pohod na njega.

Foto: Pixabay

I sa pričom koja svakako nije uspela da pobegne od tracionalnih i kliše zapleta koje odlikuju ovaj žanr, uvek postoji nada da nekim sredstvima može iskazati dubinu ali nažalost, ovo delo ostaje samo klasičan akcioni film, koji ne zahteva od gledalaca preterano tumačenje i razmišljanje o krajnjem ishodu filma.

Sudeći prema prikazanim kadrovima koji sadrže elemente akcije, može se primetiti da je reč o veoma niskobudžetnom filmu. Primera radi, na samom početku, kada je došlo do eksplozije automobila, ni u jednom trenutku nije moguće videti automobil u plamenu, već se samo čula eksplozija i prikazan je manji plamen, ali iz daljine, gde uopšte nije jasno prikazano šta gori. Ono što je takođe primetno i što ostavlja utisak minimlanih resursa koji su uloženi u ovaj film, jeste manjak samih akcionih scena koje bi u velikoj meri oplemenile akcioni žanr i učinile film uzbudljivijim.

Takođe, ono što se u potpunosti moglo izbeći, jesu prenaglašene eksplicitne scene između Baltazarevića i Barbare, koju tumači Aleksandra Belošević. Ove scene ne produbljuju odnos likova i bez toga, izgledaju kao scene koje su tu samo da bi zadovoljile najprostije porive publike i ne nude filmu ništa u dramaturškom ili razvojnom smislu.

Iako film ne traje previše dugo (devedeset minuta), primetno je da su postojali problemi i kada je osmišljavanje pojedinih scena u pitanju. Scene koje nemaju značajnu ulogu, sem da film učine dužim, kao na primer dijalozi u biblioteci između Kuruzovića i bibliotekarke, razgovor bivšeg pripadnika Državne bezbednosti i njegove drugarice u kafiću ili već pomenute eksplicitne scene.

Međutim, ove scene kao i celokupan film, svojom harizmom i neizmernim glumačkim znanjem, Nenad Jezdić, čini dopadljivim. Mnogo mu je ostavljeno prostora za improvizaciju, što on koristi na sjajan način i u većini replika mami osmehe na licima gledalaca, što u pojedinim trenucima ovaj film udaljava od akcionog žanra.

Ono što je i nakon ovog filma ostala konstanta, jesu uloge, nisko moralnih, kontraverznih i beskrupuloznih likova, koje tumači Miloš Timotijević.

Na kraju, kada se podvuče crta, deluje da „Poslednji strelac“, nije bio precizan prilikom gađanja u metu.